Afgelopen zondag had ik een housewarming van een vriendin die in Tilburg is gaan samenwonen. Interessant gegeven is, dat op zulke spontane middagen de gekste onderwerpen de revue passeren. Negen van de tien keer ontstaan die gekke gesprekken vanuit de meest beleefde vragen: “Hoe was jullie vakantie?”
Hongarije kwam ter sprake, inclusief die ene rivier: “Hoe heette die nou ook alweer?” “Was het niet de Donau?” “Nee, hij heette anders!” We zijn allemaal meiden uit de zogenaamde ‘Generatie Y’, dus de smartphones komen uit tasjes, broekzakken en van tafel om op te zoeken welke rivier er door Budapest stroomt. “Ja, het was de Dunaj!” Na enig onderzoek blijkt de rivier diverse namen te hebben: in het Roemeens noem je ‘m de Dunarea, de Tsjechen zul je Dunaj horen zeggen en in het Servisch-Kroatisch heet hij toch echt de Dunav. Ofwel: de Donau.
Je buurman, tante, vriend of grootste vijand: allemaal zijn we heel verschillend en dat is maar goed ook. Als bijvoorbeeld iedereen op mij leek, konden de coffeeshops hun deuren sluiten en was ieder hardcorefeest gedoemd te mislukken. Ik kan enorm van die verschillen genieten, maar af en toe verbazen ze me ook wel eens. Of maken ze me zelfs heel kwaad.
Neem bovenstaand voorbeeld: de Donau wordt alleen al door de bewoners van omringende landen anders genoemd. In de regio waar ik vandaan kom wordt ‘koude handen’ in een straal van 10 kilometer op wel 5 verschillende manieren uitgesproken, van kaoje heng tot kalde hand en kaaje heng. Toen de Olympische Spelen plaatsvonden in Peking, heeft het even geduurd voordat ik besefte dat Beijing toch echt op precies dezelfde plek lag als Peking. Je kunt het wijten aan mijn haarkleur, maar ik weet zeker dat meer mensen zich hierover verbazen. Mijn naam is toch gewoon Imke Jacobs? Of ik nu in China op vakantie ga of (misschien ooit) op zakenreis moet naar Amerika, mensen zullen me echt niet ineens aanspreken met Jean Doe – tenzij mijn paspoort gestolen wordt en er door forensisch onderzoekers een grootschalige zoektocht op touw gezet moet worden om mijn identiteit te kunnen achterhalen.
Als we het gaan hebben over verschillen in geloof, transformeert die verbazing in opwinding. Negatieve opwinding. Ik kwam net een quote tegen van Loesje, die in een paar woorden samenvat wat ik bedoel. Denk er ook maar eens over na op een vrij momentje in de zon…