Wie had dat gedacht..? Een aantal jaren geleden hadden we tijdens mijn opleiding een ondernemerschapsmodule en als er iemand was die toentertijd het hardst riep ‘niets voor mij, dat ondernemerschap!‘ dan was ik dat. Inmiddels ben ik ruim 1,5 jaar serieus aan het ondernemen en ik vind het heerlijk! Ik kan mijn eigen tijd indelen, heb geen baas die mijn manier van werken bepaalt, kan af en toe eens lekker een dagje vrij nemen om een beurs of netwerkborrel te bezoeken of – tja, sorry, ook dat gebeurt – te shoppen. Ik werk waar, wanneer en met wie ik wil. En met name dat laatste bleek de laatste maanden toch steeds meer ‘een dingetje’ te worden…
Afgelopen oktober ben ik verhuisd van mijn oude, vertrouwde stekkie bij mijn ouders in Baarlo naar Maarsbergen, een klein dorpje op de Utrechtse Heuvelrug. Waar ik bij mijn ouders relatief weinig alleen thuis was, is dat nu wel anders. Op mijn ene wekelijkse werkdag in Beuningen (bij een vaste opdrachtgever) na, werk ik dus iedere dag in mijn upje vanuit huis. En ik kan je vertellen: na een tijdje gaat dat toch wel vervelen. Geen ‘gezondheid’ wanneer je niest, geen ‘wil je nog een kopje thee?’, geen spannende verhalen over het weekend. Zelfs het gevloek van collega’s wanneer die *&$#@ computer het weer niet doet; zelfs dat ga je missen!
Een kleine maand geleden realiseerde ik 
me dat dit niet vanzelf zou gaan veranderen. Ik besloot dat het tijd was voor actie! Ik startte mijn zoektocht met het uitpluizen van social media om een geschikte externe werkplek te vinden. Van alles kwam ik tegen, van gedeelde kantoorruimtes tot betaalde
flexwerkplekken. Maar nergens werd ik echt enthousiast van. Ik bleef maar door zoeken in de hoop dat enthousiasme ergens anders te vinden – tot ik een oud-klasgenootje sprak, ook werkzaam als zelfstandig interieurontwerpster. Ken je dat ‘gloeilamp-boven-je-hoofd-gevoel’? *pling!*
Zij vertelde dat ze op zoek was gegaan naar een parttime baan naast haar eigen werkzaamheden, omdat ze het enorm vervelend vond zo veel in haar eentje te werken. Zij zette me aan het denken: waarom ook niet? Als ik een parttime baan kon vinden in mijn vakgebied, zou ik 2 vliegen in 1 klap slaan. Meer contact met mensen, niet dag in dag uit achter mijn laptopje zitten en wat extra inkomsten; ik besloot het eens een kans te geven. Per toeval kwam ik een vacature tegen waarin gevraagd werd om winkelmedewerkers bij een nieuw te openen filiaal van Søstrene Grene in Amersfoort, waar ik (shame on me) nog nooit eerder van had gehoord. Ik besloot de naam eens te Googlen en kwam bij de volgende informatie uit:
“EEN WERELD WAARIN ZELFS DE KLEINSTE DINGEN HEEL WONDERBAARLIJK KUNNEN WORDEN. In 1973 begon het verrassende avontuur van Søstrene Grene in Aarhus, Denemarken. Het verhaal gaat over de twee al wat oudere gezusters Grene, Anna en Clara, die met passie kleine lichtpuntjes in het dagelijkse leven creëren. Anna en Clara vinden in zelfs de kleinste dingen schoonheid en vreugde en dat enthousiasme willen ze graag met anderen delen. Daarom zijn ze een winkelketen begonnen met een heel bijzondere sfeer. Het moet zijn alsof je in een oase terechtkomt voor een korte onderbreking van het drukke leven van alledag. Op die manier proberen de gezusters een achtergrond te creëren voor wonderbaarlijke belevenissen en aangename uurtjes. Belevenissen die mensen uitdagen om hun fantasie uit te leven en op onderzoek uit te gaan. Zoals Anna vaak zegt: “met een nieuwsgierige en creatieve geest kunnen zelfs de kleinste dingen heel wonderbaarlijk worden”. De gezusters ontwikkelen met veel passie nieuwe designs op het gebied van onder meer woninginrichting, kantoorartikelen, cadeauverpakkingen, hobby’s, koken en speelgoed voor de kleintjes. De winkels ontvangen iedere week een groot aantal nieuwe artikelen, waarvan er veel slechts gedurende een korte periode worden verkocht. Verandering doet goed, zoals Clara zegt, hoewel er ook wel producten tot het vaste assortiment behoren.”
