Ik bekijk de flyer die zojuist zijn weg door de brievenbus heeft gevonden: ‘Opening kapsalon Anoli, 27 februari 2016. U bent van harte uitgenodigd!’ Toevallig heb ik enkele weken geleden via via al gehoord dat een oud-klasgenootje van me haar eigen kapsalon in ons dorp zal gaan openen en ik voel een soort plaatsvervangende trots…

Een klein jaar geleden begon Designstudijo haar eerste vormen aan te nemen door een echte, officiële, formele inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Echt, officieel, formeel: een behoorlijke stap voor mij, want wat als ik spijt zou krijgen van deze beslissing..? Ik wil niet zeggen dat dit de beste beslissing van mijn leven is geweest, want gelukkig staan er een heleboel beslissingen op gelijke voet met eerder genoemde. Wel kan ik zeggen dat ze tot de top 10 behoort, want wat heb ik in dat jaar al veel gave, mooie en uitdagende dingen mogen doen. Interieurs nieuw leven inblazen, mensen op weg helpen met de huisstijl van hun eigen onderneming, nieuwe mensen ontmoeten en, misschien nog wel het mooist, van elkaar leren. Een fantastische afwisseling, iedere dag is anders!

Zoals ik op deze website al ergens beschrijf: “Designstudijo Imke Jacobs Ontwerp is opgezet vanuit een passie om mooie dingen te maken.” Klinkt cliché? Is het ook. Klinkt alsof dit voor iedereen geldt? Helaas; wat mij verbaast, is dat veel mensen dit cliché niet kunnen beamen. Hoeveel mensen van mijn leeftijd werken omdat het ‘moet’, niet omdat ze hun zogenaamde passie hebben gevonden? Hoeveel mensen werken er, omdat we nou eenmaal belasting moeten betalen en een zorgverzekering in Nederland verplicht is? Hoeveel mensen werken er, omdat we allemaal graag wat van de wereld willen zien & dat zonder geld toch een vrij lastig opgave is? Hoeveel mensen vergeten te doen wat ze leuk vinden?

Binnenkort word ik 25 jaar en voor de oudere lezers onder jullie is dat wellicht een leeftijd waar jullie met weemoed naar terug kijken. Wanneer ik echter zelf terug kijk op die 25 jaar en bedenk dat het hier om zo’n 300 maanden, 9125 dagen, 219.000 uren of 13.140.000 minuten gaat, schrikkeldagen voor het gemak even daargelaten, besef ik me dat er in deze periode toch al een heleboel veranderd is. De tijd vliegt! Getallen maken al snel indruk, niet waar?

Ik ben natuurlijk niet de enige die een ontwikkeling heeft doorgemaakt in die 25 jaar. Iedereen ontwikkelt zich vanaf zijn geboorte op zijn eigen manier, maar een bepaalde lijn is voor de gemiddelde Nederlander wel al vooraf uitgestippeld: van poepluier tot zindelijkheid, van peuteropvang naar kleuterklas en van basisonderwijs naar onderwijs ‘op niveau’. Stukje bij beetje wordt jouw ‘passie’ onderzocht: ben je een cijfertjesfreak of heb je een talenknobbel? Hou je van feiten en absolutie of ontdek je liever jouw creativiteit, het onbekende? Vanaf dat moment zijn we allemaal, al dan niet bewust, bezig met het ontdekken van onze passie. 

Nu ik bijna 25 ben, zie ik leeftijdgenoten steeds vaker bewuste keuzes maken op basis van wat hen drijft, wie ze willen zijn, wat ze belangrijk vinden en (ook niet geheel onbelangrijk) wat hen een goed gevoel geeft. De een richt een eigen kapsalon op, de ander een massage- en schoonheidssalon. Gisteravond nog zag ik op Facebook een bericht voorbij komen over een professioneel uitgegeven prentenboek van een oud-klasgenoot. 

Hoe fantastisch is het om te zien dat kleine meisjes groot worden en dat het clichéwoord passie toch echt nog wel betekenis heeft?