Social media zijn volledig geïntegreerd in mijn leven als 25-jarige. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik kan de bezigheden van oud-klasgenoten volgen, die verspreid over heel Nederland (of eigenlijk zelfs Europa) wonen. Ik word door bekenden en onbekenden uitgenodigd voor fantastische evenementen, waar ik voorheen nog nooit van had gehoord. Die ene website met overheerlijke recepten of maatwerk meubilair die ik ECHT niet moest vergeten, verdween voorheen altijd in mijn ‘favorietenmapje’ en was vervolgens onvindbaar tussen al die andere websites die ik ECHT niet moest vergeten. Nu volg ik hun Facebook-, LinkedIn- of Instagrampagina en krijg ik updates vanzelf te zien. En tot slot: zelfs een enorme bulk aan opdrachtgevers komt via social media bij mij terecht of omgekeerd. Beter kan niet toch?
Nu kennen we allemaal de grote keerzijdes van die social media wel: zaken als digitaal pesten en privacy issues, maar ook het alom bekende ‘daar zit iedereen dan tijdens een feestje zijn Facebooktijdlijn door te scrollen’. A-so-ciaal! Voor mij persoonlijk geldt, dat mijn telefoon vrijwel altijd in mijn tas verdwijnt tijdens zulke feestjes. Dan zijn mijn vrienden, familie en ik zelf de sociale mediums. Kletsen we heerlijk bij – over die hilarische foto die we al lang op Instagram voorbij hebben zien komen? Roddelen we over nieuwe relaties binnen ons dorp – die gisteren Facebook official zijn geworden. Laten we elkaar filmpjes zien van onze zonnige vakantieoorden – waarvoor dan toch die telefoon weer uit de tas wordt gehaald?
Stiekem krijgen/nemen social media dus een steeds grotere rol in ons leven & ja, als 25-jarige ben ik niet anders gewend, weet ik niet beter. Maar de laatste dagen lijkt dit thema steeds terug te komen in mijn onderbewustzijn en ben ik me af gaan vragen of we niet een beetje doorslaan met z’n allen.
Zo had ik laatst een bowlingavond met vriendinnen; zonder telefoons! Een van hen gaat binnenkort trouwen. Ze vertelde dat ze laatst een uitnodiging had gekregen voor een andere bruiloft, waarop vriendelijk doch dringend benoemd werd dat het bruidspaar het op prijs zou stellen zelf de eerste te zijn die foto’s online zou plaatsen van deze bijzondere dag. Hadden zij dat niet ook even moeten vermelden op hun uitnodiging…? Juist, idioot eigenlijk toch? Ik begon zelfs te twijfelen, had ik me daar laatst niet ook schuldig aan gemaakt? Had ik de bruid en bruidegom toestemming gevraagd om een selfie met de bruid te posten? Eigenlijk had ik überhaupt het recht niet om die toestemming te vragen, die eer was gewoon aan hen. Imke, shame on you!
Een ander mooi voorbeeld: evenementen. Vandaag is de VT wonen & design beurs in Amsterdam geopend, een evenement wat ik jaarlijks bezoek om op de hoogte te blijven van trends op mijn vakgebied, inspiratie op te doen, nieuwe merken te leren kennen enzovoorts. Omdat ik dit jaar samen met een vriendin ga die fulltime werkt, zal ik zaterdag pas afreizen naar de RAI. Maar is het tegen die tijd eigenlijk nog nodig? Omdat ik verschillende merken, bedrijven of personen volg die er present zullen zijn, heb ik nu al (1,5 uur na openingstijd) talloze foto’s en filmpjes voorbij zien komen op de (a)sociale media. Ok, ja, ik vind het gezellig om een dagje op stap te zijn met een vriendin die ik al tijden niet meer gesproken heb, maar echt verrast door de beurs zal ik niet meer zijn zaterdag. “Oh ja, een foto van die supergave lamp zag ik al bij merk A op Facebook.” “Inderdaad, de maker van die bank vertelde het al tijdens een interview wat ik op LinkedIn voorbij zag komen.” Ook hier, I’ll admit, guilty vorig jaar.
Dat wij mensen vrijwel allemaal van sensatie en nieuws houden, was mij al lang duidelijk. Door de opkomst van social media is de wereld één groot dorp geworden (dank je Leon voor deze metafoor). Of er nu iets gebeurt bij de buurvrouw van nummer 10, in Boerenhol (Zeeland), Sexbierum (Friesland), Hongerige Wolf (Groningen) of aan de andere kant van deze aardbol, we willen het allemaal volgen en kunnen dat nu ook. Echter, de laatste dagen vraag ik me dus steeds meer af in hoeverre ik het allemaal nog wil weten. Social media uit mijn leven verbannen? Tja, dilemma: je hebt de inleiding van mijn blog gelezen…
